Anatolij Wołkowycz

Prawosławny kapelan Pułku konnego atamana koszowego Kostia Hordijenka. Kapelan wydzielonej Zaporoskiej dywizji armii URL atamana Petra Doroszenki, członek Głównego zarządu duchowieństwa wojskowego.
Ukończył pełny kurs seminarium duchownego. Władał językiem polskim, rosyjskim i słabiej niemieckim. 9 grudnia 1889 roku wyświęcony na duchownego. Od 3 lutego 1894 roku służył jako duchowny w 13. Husarskim Nawrskiego pułku armii rosyjskiej.
Podczas I wojny światowej, 14 listopada 1914 roku był kontuzjowany we wsi Lipkiskie nawrskiego powiatu. Służył w pułku do 12 lutego 1918 r. tj. do dnia jego ostatecznego rozformowania. Otrzymał rosyjskie odznaki wojskowe: order św. Anny III i II stopnia z mieczami. 8 lutego 1917 roku był zatwierdzony w stan protojereja, następnie nagrodzony złotym krzyżem. Ostatnie stanowisko w armii rosyjskiej – pułkowy kapelan (protojerej).
W Armii URL od 17 marca 1918 roku. Tego dnia generał Natijiw powołał go na etat przy sztabie Osobnej Zaporoskiej dywizji. Od 6 lipca 1918 roku został delegowany do pracy duszpasterskiej na front do pułku Konnego koszowego atamana Kostia Hordijenki, gdzie służył do czasu jego rozformowania. 30 września 1918 roku nakazem atamana Osobnej Zaporoskiej dywizji został przeznaczony na posadę kapelana do 4. Zaporoskiego pułku im. Hetmana Petra Doroszenko i służył tam do 12 stycznia 1919 r. 31 grudnia 1918 roku, zgodnie z personalnym nakazem atamana Lewobrzeżnej armii z uwagi na warunki rodzinne został przeniesiony do 2. lekkiej armatniej brygady do Połtawy. Rozkazem dowództwa 2. Pieszej dywizji z 14 lutego 1919 r. został przeznaczony wykonującym obowiązki kapelana dywizji. Po rozformowaniu brygady Armatniej, nakazem (nr 64) atamana 1. pieszej Zapasowej brygady z 22 marca 1919 r. został przeznaczony na posadę kapelana w 2. pieszym Zapasowym pułku, w którym służył do jego rozformowania. 5 maja 1919 r. Główny zarząd duchowieństwa wojskowego, zgodnie z prośbą Wołkowycza został przeniesiony na wolna posadę kapelana w pułku im Kostia Hordijenki. Służył tam do 7 grudnia 1919 r., tj. do czasu internowania w Polsce. 6 czerwca 1920 r. powrócił z polskiej niewoli i po dwóch tygodniach, 22 czerwca 1920 roku został przeznaczony do 4. Zapasowej brygady. Następnie był kapelanem w 5. Chersońskiej dywizji, z którą przeszedł na emigrację do Polski.
Po internowaniu w Polsce w listopadzie 1920 roku przebywał w obozach: w Łańcucie, Wadowicach i Strzałkowie, pełniąc funkcję kapelana obozowego. Po zwolnieniu z obozu zamieszkał w Warszawie. Obdarzony był doskonałą pamięcią; znał z imienia i nazwiska wszystkich oficerów dywizji i większość żołnierzy. Brał udział w obradach duchowieństwa wojskowego URL w Tarnowie.
Był żonaty, miał cztery córki. Losy rodziny nie są znane.