Andrij Łukaszewycz

Minister Komunikacji rządu URL. Pierwszy przewodniczący Ukraińskiego Komitetu Centralnego w RP. Ukończył Instytut Komunikacji. W latach 1915-1917 przewodniczący Handlowo-Przemysłowego Komitetu Południa Rosji z siedzibą w Charkowie.
W 1918 r. wiceminister komunikacji w okresie rządów hetmana Pawła Skoropadskiego. Podpisał porozumienia w sprawie komunikacji Ukrainy z Donem i Kubaniem.
W latach 1919-1920 był radcą Ukraińskiej Nadzwyczajnej Misji Dyplomatycznej w Warszawie, a także członkiem Ukraińskiej Misji Ekonomiczno-Handlowej kierowanej przez Iwana Feszczenko-Czopiwskiego.
W drugiej połowie 1921 roku wchodził w skład Centrum Państwowego URL na wychodźstwie w Tarnowie. W latach 1922-1923 pełnił funkcję przewodniczącego Ukraińskiej Nadzwyczajnej Misji Dyplomatycznej (po Andrzeju Liwyćkim) w Warszawie. Po podpisaniu 18 marca 1921 roku przez Polskę traktatu ryskiego, był współzałożycielem cywilnej organizacji dla reprezentowania politycznych emigrantów w Polsce – Ukraińskiego Komitetu Centralnego w RP. Został pierwszym przewodniczącym tego Komitetu.
W 1922 roku, z upoważnienia Centrum Państwowego URL na wychodźstwie, prowadził rozmowy z dyrektorem Departamentu Politycznego MSZ RP Kajetanem Dzierżykraj-Morawskim w sprawie przedstawienia przez delegację polską na konferencję w Genui dostarczonego kompletu informacji i materiałów dotyczących Ukrainy. Dzięki jego staraniom, Sztab Generalny Wojska Polskiego, rozkazem z 3 marca 1922 roku, podpisanym przez gen. Władysława Sikorskiego, polecił jednostkom wojskowym zatrudniać żołnierzy ukraińskich przebywających w obozach internowanych. W tym też roku prowadził rozmowy z przedstawicielami władz polskich Romanem Knollem i Juliuszem Łukasiewiczem w sprawie przyznania władzom URL stałej pomocy materialnej.
13 lutego 1923 roku premier Władysław Sikorski udzielił mu audiencji i przyjął materiały dotyczące sytuacji wojskowej i cywilnej emigracji ukraińskiej w Polsce. Wobec narastających, nierozwiązywanych problemów emigrantów ukraińskich, w maju 1923 roku Andrzej Łukaszewicz zrezygnował z przewodniczenia UCK.
W 1932 roku Ukraińska Akademia Gospodarcza w Podiebradach nadała mu tytuł doktora honoris causa nauk technicznych. Był wówczas prezesem ogólnokrajowego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ukraińców-Emigrantów.
W 1928 roku na II Zjeździe Krajowym delegatów UKC został wybrany członkiem rady tego Komitetu. Na członka Rady wybrano go ponownie na III Zjeździe UKC w 1934 roku. Działał również w innych organizacjach emigracji ukraińskiej.
Zmarł w Warszawie i został pochowany obok cerkwi w grobie żony.