Artem Neczyporenko-Neczyporuk

Neczyporenko-Neczyporuk urodził się we wsi Buderaż w pow. Dubieńskim guberni wołyńskiej. Był synem Jakowa i Marii.
W 1912 ukończył Mykoło-Aleksandrowską Rolniczą i Rzemieślniczą Szkołę w Malinie w powiecie Dubieńskim. Uczył się w Rolniczej Szkole Średniej w Humaniu. Po jej ukończeniu w 1907 roku odbył dwuletnią praktykę w majątkach Tereszczenków. W 1909 roku złożył egzamin dojrzałości w Męskim Gimnazjum w Teodozji.
W latach 1909-1912 służył w armii rosyjskiej. W latach 1912-1914 pracował jako agronom w pow. kaniowskim. Po wybuchu I Wojny Światowej w 1914 został zmobilizowany do wojska rosyjskiego. W 1915 ukończył szkołę oficerską uzyskując stopień chorążego. Podczas walk został poważnie ranny. W 1917 roku trafił do niewoli austro-węgierskiej. Jako inwalida wrócił z pomocą Czerwonego Krzyża w Ukrainę.
W 1918 wstapił w szeregi Armii URL. Służył jako oficer w 2 Dywizji Wołyńskiej, brał udział w kampanii kijowskiej i dosłużył się stopnia porucznika.
W 1920 roku został internowany w Polsce. W 1921 przebywał w obozie w Wadowicach. Po opuszczeniu obozu internowania w 1922 roku zapisał się na Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Warszawskiego. Po pewnym czasie przeniósł się na wydział lekarski, w ramach którego ukończył Studium Weterynaryjne uzyskując dyplom lekarza weterynarii. W latach trzydziestych pracował w majątkach ziemskich w pow. leskim zajmując się pszczelarstwem. Położył duże zasługi w tej dziedzinie.
Odznaczony Krzyżem Symona Petlury i stopniowo awansowany przez ukraiński rząd emigracyjny od stopnia porucznika do podpułkownika.
Zmarł 13 stycznia 1941 r. i został pochowany na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.