Bazyli Prociów

Василь Проців

Transkrypcje nazwiska:

Zawód / tytuł:

Nauczyciel, działacz społeczny

Grupa społeczna:

działacze społeczni, inteligencja

Miejsce narodzin:

Nadiatycze, obwód lwowski, rejon stryjski, Rozwadowska Terytorialna Gromada

Data narodzin:

18.3.1877.

Data śmierci:

20.4.1935

Czas pochówku:

1918 -1939

Dane związane z nagrobkiem

Tekst inskrypcji (brzmienie oryginalne):

ВАСИЛЬ ПРОЦІВ
ПРОФЕСОР УКР. ДЕРЖ. ГІМН. В ПЕРЕМИШЛІ
*18.03.1877 +20.04.1935
ОЛЕКСАНДРА ПРОЦІВ
*3.03.1907 +21.05.1998
ВІЧНА ЇМ ПАМ’ЯТЬ

Tekst inskrypcji (tłumaczenie):

BAZYLI PROCIÓW
PROFESOR UKR. PAŃSTW. GIMN. W PRZEMYŚLU
*18.03.1877 +20.04.1935
ALEKSANDRA PROCIÓW
*3.03.1907 +21.05.1998
WIECZNA IM PAMIĘĆ

Rok powstania grobu:

Autor projektu:

Charakter grobu:

mogiła zbiorowa

Rodzaj grobu:

kamienny + beton

Opis elementów grobu:

Betonowy nagrobek zwieńczony krzyżem. Granitowa (?) tabliczka z inskrypcją. Nagrobek został odnowiony przez krewnych po roku 2015.

Opis otoczenia grobu:

Nota biograficzna:

Bazyli Prociów urodził się 18.03.1877 r. we wsi Nadiatycze (Надітичі) jako syn Michała/Mychajła i Anny (Pańczak). W 1906 r. ukończył Uniwersytet Lwowski. Zastępca nauczyciela. W Ukraińskim Gimnazjum Męskim w Przemyślu pracował w latach 1913 – 1925. Uczył historii, geografii i języka polskiego. Od 1916 r. nauczyciel czasowo skierowany do UGM. Pedagog, działacz społeczny. Pracował jako nauczyciel w Gimnazjum Akademickim we Lwowie. Od 1927 r. na emeryturze. Miał z żoną Zofią/Sofiją trzy córki.

Заступник учителя. У ПЧГ — 1913 — 1925 рр. Учив історію, географію і польську мову. Від 1916 р. – провізоричний учитель з тимчасмовим призначенням до ПЧГ. Педагог, громадський діяч. Син Михайла і Анни (Паньчак) — селян. З 1906 р. – закінчив Львівський університет. Працював учителем в Академічний гімназії у Львові. 1927 р. – напенсії. Був одружений з Софією Паньчак. Мав три дочки.

Dane cmentarza:

Cmentarz Komunalny Główny w Przemyślu

Województwo: Podkarpackie

Powiat: Przemyski

Gmina: Przemyśl

Miejscowość: Przemyśl

Adres pocztowy: ul. Juliusza Słowackiego, 37-700 Przemyśl

Plan cmentarza

Numer Kwatery, numer alei i grobu:

22A-9-12; http://www.cmentarzeprzemysl.pl/pages/find2.php?nazwisko=Prociw&imie=&data_ur=&data_zg=&rok_od=&rok_do=&search=Szukaj

Opis cmentarza:

Cmentarz Główny w Przemyślu położony jest na południowym krańcu miasta przy ulicy Słowackiego (dawniej ulica Dobromilska). Teren Cmentarza Głównego zajmuje obecnie 16.5 ha i liczy blisko 30 tys. pochowanych. Początki Cmentarza Głównego poprzedziło istnienie w tym miejscu cmentarza cholerycznego, gdzie grzebano ludzi zmarłych wskutek cholery czy innych chorób zakaźnych. Założenie nekropolii przyjmuje się na rok 1831r. kiedy odnotowano pierwszą epidemię cholery. W 1859r. na cmentarzu wybudowano kaplicę. Na wmurowanej w jej wnętrzu tablicy można przeczytać: \" Ta kaplica zbudowana kosztem Franciszka i Teresy Małkowskich ... .\" Najstarsze nagrobki zachowane do naszych czasów pochodzą z lat sześćdziesiątych XIX wieku nie licząc pomników przeniesionych tutaj ze Starego Cmentarza , z których najstarszy pochodzi z 1806 roku. Wobec potrzeby poszerzenia obszaru cmentarza kilkakrotnie dokonywano zakupu sąsiednich gruntów między innymi w latach 1883, 1894, 1899 i 1911. W roku 1909 ukończono budowę muru cmentarnego oraz założono nowe kwatery i drogi w częściach wcześniej nie zagospodarowanych. W tym czasie cmentarz komunalny służył całej ludności miasta , z wyjątkiem Żydów , którzy zachowali prawo do posiadania własnego cmentarza. Na cmentarzu tym znalazły miejsce spoczynku wielu byłych uczestników powstań narodowych 1831 i 1863 roku. Jeszcze w okresie międzywojennym, było wówczas na cmentarzu 90 grobów kryjących ich szczątki. Do dziś wiele z nich uległo całkowitemu zniszczeniu. Prawdopodonie na tym cmentarzu spoczywają przeniesione z Francji szczątki polskiego generała, uczestnika Powstania Styczniowego - Jarosława Dąbrowskiego. Jednak przeprowadzone w latach 1971-1973 poszukiwania nie przyniosły pozytywnego rezultatu. W 1925 roku Przemyśł zakupił grunt obok cmentarza przeznaczony na dalsze jego poszerzenie , w 1930 roku nabyto 200 świerków dla obsadzenia dróg cmentarnych, a w 1932 zainstalowano oświetlenie elektryczne alei głównej. W okresie II wojny światowej, oprócz mieszkańców miasta chowano tutaj także osoby z terenu ówczesnego ZSRR zmarłych w obozie przejściowym dla ludności wywożonej do Niemiec na roboty przymusowe. Przez pewien czas grzebano tutaj także jeńców włoskich zmarłych w Stalagu nr 327 w Nehrybce. (Źródło: https://cmentarze24.pl/index.php/cmentarze/podkarpackie/item/342-cmentarz-glowny-przemysl).

Źródła:

Українська державна чоловіча гімназія у Перемишлі 1895-1995, Дрогобич 1995, с. 89.