Jerzy (Jaroszewski)

Syn duchownego prawosławnego Antoniusza Jaroszewskiego i jego żony Dominiki. Absolwent seminarium duchownego w Kamieńcu Podolskim (1886-1893) i Kijowskiej Akademii Duchownej (1893-1897). Od 1898 r. wykładowca Taurydzkiego Seminarium Duchownego. W 1900 r. złożył śluby zakonne, w 1902 r. mianowany inspektorem Mohylewskiego Seminarium Duchownego, a po wyświęceniu na archimandrytę rektorem Tulskiego Seminarium Duchownego (1903-1906). W 1906 r. otrzymał święcenia biskupie (z tytułem biskupa kaszyrskiego wikariusza diecezji tulskiej), od 1908 r. biskup przyłucki (wikariusz diecezji połtawskiej). W listopadzie 1910 wyznaczony na biskupa jamburskiego (wikariusz diecezji petersburskiej) i jednocześnie rektora Petersburskiej Akademii Duchownej (1910-1913). Od 1913 r. biskup kałuski i borowski a od 1916 r. biskup miński i turowski. W okresie sierpień 1917–wrzesień 1918 r. uczestniczył w pracach Soboru Lokalnego Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w Moskwie. W kwietniu 1918 r. podniesiony do godności arcybiskupa.

W październiku 1918 r. wyjechał do Pińska, a następnie udał się do Kijowa, gdzie uczestniczył w Wszechukraińskim Soborze Cerkiewnym. Na początku 1919 r. władze URL zabiegały o jego poparcie dla Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

W 1919 r. chroniąc się przed wojskami bolszewickimi opuścił Kijów i udał do Odessy, następnie wyjechał do Grecji. Po powrocie na Ukrainę mianowany przez zarząd cerkiewny, działający przy Armii Ochotniczej gen. Denikina, administratorem diecezji charkowskiej. W styczniu 1920 r. razem z rosyjską Armią Ochotnicza ewakuowany do Konstantynopola, następnie przedostał się do Salonik, a potem Belgradu, skąd przejechał do Barii we Włoszech.

W 1920 r. na zaproszenie władz polskich przybył do Warszawy. Rok później patriarcha moskiewski Tichon powierzył mu tymczasowy zarząd nad diecezją warszawską i chełmską oraz mianował egzarchą Kościoła prawosławnego w Polsce. W 1922 r. podniesiony do godności metropolity. Wsparł działania władz polskich na rzecz autokefalii Kościoła prawosławnego w Polsce oraz stanął na jego czele. Sprzyjał ukrainizacji życia religijnego w II Rzeczypospolitej. 8 lutego 1923 r. zamordowany przez przeciwnika autokefalii, archimandrytę Smaragda (Łatyszenkę).