Iwan Kowalenko

Іван Коваленко

Transkrypcje nazwiska:

Zawód / tytuł:

duchowny prawosławny

Grupa społeczna:

duchowieństwo

Miejsce narodzin:

Data narodzin:

1876

Data śmierci:

1950

Czas pochówku:

po 1947

Dane związane z nagrobkiem

Tekst inskrypcji (brzmienie oryginalne):

Иоан Иоанович Коваленко
Архіпресвитер Варшавського Митрополічего Собора
б. Настоятель Вольской Церкви
Скон. 19 апреля 1950 на 79 г. Жизни на 52 г. cвященства 1921,
Член Варшавской консистории

Tekst inskrypcji (tłumaczenie):

Joan Joanowycz Kowałenko
Archipresbiter Warszawskiego Metropolitarnego Soboru
b. Przełożony Cerkwi na Woli
Zm. 19 kwietnia 1950 w wieku 79 lat w 52 roku kapłaństwa 1921
Członek Warszawskiego Konsystorza

Rok powstania grobu:

1950

Autor projektu:

Charakter grobu:

mogiła pojedyncza

Rodzaj grobu:

kamienny

Opis elementów grobu:

Obrys grobu, płyta pozioma oraz stela nagrobna zwieńczona krzyżem z wpisaną na niej inskrypcją.

Opis otoczenia grobu:

Grób położony bezpośrednio przy budynku cerkwi.

Nota biograficzna:

Duchowny prawosławny, proboszcz parafii w Wieluniu. Nie podporządkował się nakazowi władz carskich o ewakuacji w głąb Rosji i pozostał na miejscu. Do 1921 roku spełniał powinności duszpasterskie również w parafii prawosławnej w Kaliszu.
Gdy w grudniu 1920 roku internowano w Kaliszu dwie dywizje ukraińskie wraz z kilkoma prawosławnymi kapelanami, nawiązał z nimi współpracę i pomógł w urządzeniu cerkwi obozowej, w której odprawiano nabożeństwa w języku starocerkiewno-słowiańskim z wymową ukraińską Obozowicze odwdzięczali się pomocą w organizowaniu okazjonalnych nabożeństw w udostępnianej przez władze miejskie cerkwi lub w wynajmowanych pomieszczeniach. W nabożeństwach uczestniczył również chór obozowy. Odprawianie przez kapelanów wojskowych internowanej armii URL nabożeństw z wymową ukraińską, po wyjeździe ks. Jana Kowalenki do Warszawy, zostały zabronione. Wznowiono je dopiero w 1924 roku.
W 1921 roku ks. Jan Kowalenko objął parafię na Woli w Warszawie. Włożył dużo wysiłku w uporządkowanie i zagospodarowanie terenu cmentarza. W 1932 roku przystąpiono do grodzenia cmentarza według projektu inż. Anatola Kowalenki (syna księdza Jana). W tym samym czasie część pomników z cmentarza przyległego do kościoła św. Wawrzyńca przeniesiono do środkowej i wschodniej części cmentarza prawosławnego. Zapewne wówczas wydzielono kwatery dla pochówków ukraińskich.
Ks. Jan Kowalenko opiekował się też osiadłą w Warszawie emigracją ukraińską. Dokonywał pochówków wielu działaczy państwowych URL i wyższych oficerów. Między innymi 9 czerwca 1930 roku w asyście czterech księży odprawiał uroczystości pogrzebowe ministra oświaty URL, artysty plastyka, prof. Petra Chłodnego – starszego, a 9 maja 1935 roku, wspólnie z archimandrytą Iłarionem Bazdekasem i archimandrytą Grzegorzem Peradze, odprawił (40 dni po śmierci) panichidę na mogile prof. Bazylego Bidnowa.
Ks. Jan Kowalenko był członkiem Konsystorza duchownego Archidiecezji Warszawskiej. Dwukrotnie pełnił funkcje administratora Archidiecezji Warszawsko-bielskiej; pierwszy raz od lipca 1944 r. do 15 maja 1945 roku, a drugi – od 17 kwietnia 1948 r. do 21 maja 1948 roku. Służbę duszpasterską sprawował przez 52 lata.

Dane cmentarza:

Cmentarz prawosławny na Woli w Warszawie

Województwo: Mazowieckie

Powiat: miasto na prawach powiatu

Gmina: m. st. Warszawa, dzielnica Wola

Adres pocztowy: ul. Wolska 138/140, 01-126 Warszawa

Plan cmentarza

Numer Kwatery, numer alei i grobu:

Kw. 8 – 5 – 1

Opis cmentarza:

Cmentarz prawosławny w Warszawie (ul. Wolska 138/140) to główna nekropolia prawosławna w stolicy Polski. Swym kształtem przypomina prostokąt ulokowany między ulicami: Wolską, Redutową, Pustola i Elekcyjną. Teren cmentarza w momencie jego założenia został podzielony na cztery części (potem dodano piątą), co pozwoliło zorganizować pochówki według hierarchii społecznej zmarłego. Współczesna powierzchnia obiektu to ok. 13,3 ha. Więcej: https://ukrainskanekropolia.org/cmentarz-prawoslawny-na-warszawskiej-woli/

Źródła:

R. Szagała, A. Kolańczuk, Cmentarz prawosławny na Woli w Warszawie. Groby ukraińskie. Przewodnik, Warszawa 2002.