Iwan Kowalenko

Duchowny prawosławny, proboszcz parafii w Wieluniu. Nie podporządkował się nakazowi władz carskich o ewakuacji w głąb Rosji i pozostał na miejscu. Do 1921 roku spełniał powinności duszpasterskie również w parafii prawosławnej w Kaliszu.
Gdy w grudniu 1920 roku internowano w Kaliszu dwie dywizje ukraińskie wraz z kilkoma prawosławnymi kapelanami, nawiązał z nimi współpracę i pomógł w urządzeniu cerkwi obozowej, w której odprawiano nabożeństwa w języku starocerkiewno-słowiańskim z wymową ukraińską Obozowicze odwdzięczali się pomocą w organizowaniu okazjonalnych nabożeństw w udostępnianej przez władze miejskie cerkwi lub w wynajmowanych pomieszczeniach. W nabożeństwach uczestniczył również chór obozowy. Odprawianie przez kapelanów wojskowych internowanej armii URL nabożeństw z wymową ukraińską, po wyjeździe ks. Jana Kowalenki do Warszawy, zostały zabronione. Wznowiono je dopiero w 1924 roku.
W 1921 roku ks. Jan Kowalenko objął parafię na Woli w Warszawie. Włożył dużo wysiłku w uporządkowanie i zagospodarowanie terenu cmentarza. W 1932 roku przystąpiono do grodzenia cmentarza według projektu inż. Anatola Kowalenki (syna księdza Jana). W tym samym czasie część pomników z cmentarza przyległego do kościoła św. Wawrzyńca przeniesiono do środkowej i wschodniej części cmentarza prawosławnego. Zapewne wówczas wydzielono kwatery dla pochówków ukraińskich.
Ks. Jan Kowalenko opiekował się też osiadłą w Warszawie emigracją ukraińską. Dokonywał pochówków wielu działaczy państwowych URL i wyższych oficerów. Między innymi 9 czerwca 1930 roku w asyście czterech księży odprawiał uroczystości pogrzebowe ministra oświaty URL, artysty plastyka, prof. Petra Chłodnego – starszego, a 9 maja 1935 roku, wspólnie z archimandrytą Iłarionem Bazdekasem i archimandrytą Grzegorzem Peradze, odprawił (40 dni po śmierci) panichidę na mogile prof. Bazylego Bidnowa.
Ks. Jan Kowalenko był członkiem Konsystorza duchownego Archidiecezji Warszawskiej. Dwukrotnie pełnił funkcje administratora Archidiecezji Warszawsko-bielskiej; pierwszy raz od lipca 1944 r. do 15 maja 1945 roku, a drugi – od 17 kwietnia 1948 r. do 21 maja 1948 roku. Służbę duszpasterską sprawował przez 52 lata.