Marko Bezruczko

Urodził się 31 października 1893 r. w Tokmaku. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego i paroletniej pracy jako nauczyciel zdecydował się na karierę wojskową. W 1908 r. ukończył Odeską Szkołę Junkrów Piechoty i służył w 106 Ufimskim Pułku Piechoty. W r. 1912 wstąpił do Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, którą ukończył w przededniu wybuchu I wojny światowej. W trakcie wojny naczelnik sztabu 30 Artyleryjskiego Korpusu Południowo-Zachodniego Frontu.
Uczestnik ukrainizacji formacji wojskowych armii rosyjskiej. Od 1918 r. w wojsku ukraińskim. W okresie rządów hetmana P. Skoropadskiego pracował w Sztabie Generalnym. Następnie szef Oddziału Operacyjnego w Sztabie Generalnym Armii URL. W marcu 1919 r. mianowany naczelnikiem sztabu Samodzielnej Brygady Zaporoskiej im. S. Petlury, a kwietniu 1919 r. szefem sztabu Samodzielnego Korpusu Strzelców Siczowych.
Po opuszczeniu Ukrainy w styczniu 1920 r. upoważniony przez Głównego Atamana Symona Petlurę do organizowania oddziałów ukraińskich w obozie w Łańcucie. Twórca i dowódca 6 Dywizji Siczowej Armii URL, która w składzie 3. Armii WP, dowodzonej przez generała Rydza-Śmigłego, wzięła udział w wojnie z bolszewikami w 1920 r. Oddziały Bezruczki uczestniczyły w ofensywie na Kijów i odwrocie na Korosteń; osłaniały od północy 7 Dywizji Piechoty, a w sierpniu osłaniał koncentrację wojsk polskich nad Wieprzem. 12 lipca 1920 r. Bezruczko wyparł oddziały bolszewickie z Czerniejowa i Pobołowic, a potem pod Zamościem skutecznie zablokował drogę przemarszu Armii Konnej Budionnego, zdążającej spod Lwowa do Warszawy, zmuszając ją do odwrotu.
Uczestniczył w rozbiciu armii Budionnego w bitwie pod Komarowem.
Po podpisaniu przez Polskę 12 października 1920 r. preliminariów pokojowych z Rosją Sowiecką, Bezruczko przez kilka tygodni kontynuował walkę z bolszewikami. W końcu 1920 r. dowodzona przez niego dywizja przeszła na tereny kontrolowane przez władze polskie i internowana. Gen. Bezruczkę skierowano do obozu w Aleksandrowie Kujawskim, a w grudniu 1921 r. przeniesiono do obozu w Szczypiornie.
W trakcie internowania i w latach następnych Bezruczko brał udział w działalności Wyższej Rady Wojskowej w Centrum Państwowym UR, pełnił funkcję ministra spraw wojskowych (23.05.1921-5.08.1921). Współzałożyciel Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego, członek UKC, Rady Głównej Krzyża Symona Petlury. Autor książki Siczowi „Strilci w borot’bi za derżawnist’”, publikacji na tematy wojskowe oraz wspomnień.
Po rozwiązaniu obozów internowania (1924) M. Bezruczko otrzymał pracę w dobrach leśnych metropolity Andrzeja Szeptyckiego w Osławach na terenie woj. lwowskiego. Władze administracyjne odmówiły mu prawa osiedlenia się tam i powrócił do Warszawy. Pracował w Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie.