Mikołaj Siwicki
Микола Сивiцький
Transkrypcje nazwiska:
dziennikarz, dr nauk filologicznych
inteligencja
Podłuże (obecnie obwód rówieński)
20.9.1917
13.1.2004
po 1947
Dane związane z nagrobkiem
[Tekst na górnej podstawie krzyża:]
СИВІЦЬКІ
МИКОЛА УЛІТА
20.IX.1917–13.I.2004 11.XII.1921–03.XII.2009
ГРОМАДСЬКИЙ ДІЯЧ
ПОЧЕСНИЙ ГРОМАДЯНИН м. ДУБНО
[Tekst na dolnej podstawie krzyża:]
ХТО ЗБЕРІГ ЛЮБОВ ДО КРАЮ І НЕ ЗРІКСЯ РОДУ
ТОЙ ІМ’ЯМ НЕ ВМРЕ НІКОЛИ В СПОГАДАХ НАРОДУ
О.ОЛЕСЬ
SIWICCY
MIKOŁAJ JULITA
20.09.1917–13.01.2004 11.12.1921–03.12.2009
DZIAŁACZ SPOŁECZNY
HONOROWY OBYWATEL m. DUBNO
KTO WYTRWAŁ W MIŁOŚĆ DO KRAJU I NIE ZRZEKŁ SIĘ RODU
TEN NIGDY NIE UMRZE W PAMIĘCI NARODU
О.OŁEŚ
Igor Chraniuk
mogiła zbiorowa
kamienny
Podmurówka, płyta oraz pionowy krzyż petlurowski z podstawą wykonane z granitu. Na krzyżu wyryty tryzub i herb rodu Korczak. Podwójna podstawa krzyża z inskrypcją.
Działacz społeczny, doktor nauk humanistycznych, dziennikarz, publicysta, badacz twórczości Bohdana Łepkiego.
W okresie od października 1939 do lutego 1945 więzień „czerwonego” terroru (więzienie w Dubnie, Kijowie, Połtawie, Charkowie, na Syberii: Kotłas i Workuta). Od marca 1945 do maja 1953 służba w Wojsku Polskim (9 Zapasowy Pułku Piechoty (Majdanek koło Lublina), następnie 5 Kołobrzeski Pułk Piechoty 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Jarosława Dąbrowskiego). W 1953 zwalnił się ze służby wojskowej celem kontynuowania studiów na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Nauk Filologicznych.
W 1956 – sekretarz Komitetu Organizacyjnego Zjazdu Założycielskiego UTSK, sekretarz redakcji tygodnika ukraińskiego „Nasze Słowo”, założyciel (wspólnie z Olgą Wasylkiw – pierwszym sekretarzem generalnym UTSK) Rady Stypendialnej dla uczniów i studentów pochodzenia ukraińskiego w Polsce.
W 1960 zwolniony przez władze z „Naszego Słowa” z pozbawieniem prawa wykonywania zawodu dziennikarza, przeniesiony na stanowisko korektora w redakcji „Gazety Handlowej”, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1972 r.
Autor książek: „Bohdan Łepki – życie i twórczość”, „Dzieje konfliktów polsko-ukraińskich” (obydwie pozycje zostały przetłumaczone na język ukraiński i wydane w Ukrainie), „Zapiski szarego Wołyniaka”, „Paradoksy czasu”, autor artykułów w Encyklopedii Ukrainoznawstwa pod red. W. Kubijowycza, a także artykułów drukowanych pod pseudonimem Mykoła Dubenczuk.
Od 1990 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego im. T. Szewczenki w Nowym Jorku.
Nagrody: Ogólnoukraińska nagroda literacko-artystyczna im. Braci Bohdana i Łewka Łepkich, Nagroda im. Awenira Kołomyjca,
Odznaka Ministra Obrony Ukrainy „Znak Poszany” (pośmiertnie 2017).
Inicjator odbudowy grobów żołnierzy URL na Cmentarzu Prawosławnym na Woli (Warszawa).
Za wybitny wkład w odrodzenie patriotyzmu i kultury Ziemi Dubieńskiej Rada Miasta Dubna w dniu 30 lipca 1997 r. podjęła uchwałę o uznaniu Mikołaja Siwickiego za Honorowego Obywatela Miasta Dubna.
Zmarł 13 stycznia 2004 roku w Warszawie
Cmentarz prawosławny na Woli w Warszawie
Województwo: Mazowieckie
Powiat: miasto na prawach powiatu
Gmina: m. st. Warszawa, dzielnica Wola
Adres pocztowy: ul. Wolska 138/140, 01-126 Warszawa
Numer Kwatery, numer alei i grobu:
Opis cmentarza:
Źródła:
Микола Сивіцький «Записки сірого волиняка», Видавництво ім. Олени Теліги, Київ, 2000р;
Archiwum domowe Anny Chraniuk (z domu Siwicka).