Mikołaj Siwicki

Микола Сивiцький

Transkrypcje nazwiska:

Zawód / tytuł:

dziennikarz, dr nauk filologicznych

Grupa społeczna:

inteligencja

Miejsce narodzin:

Podłuże (obecnie obwód rówieński)

Data narodzin:

20.9.1917

Data śmierci:

13.1.2004

Czas pochówku:

po 1947

Dane związane z nagrobkiem

Tekst inskrypcji (brzmienie oryginalne):

[Tekst na górnej podstawie krzyża:]

СИВІЦЬКІ
МИКОЛА УЛІТА
20.IX.1917–13.I.2004 11.XII.1921–03.XII.2009
ГРОМАДСЬКИЙ ДІЯЧ
ПОЧЕСНИЙ ГРОМАДЯНИН м. ДУБНО

[Tekst na dolnej podstawie krzyża:]
ХТО ЗБЕРІГ ЛЮБОВ ДО КРАЮ І НЕ ЗРІКСЯ РОДУ
ТОЙ ІМ’ЯМ НЕ ВМРЕ НІКОЛИ В СПОГАДАХ НАРОДУ
О.ОЛЕСЬ

Tekst inskrypcji (tłumaczenie):

SIWICCY
MIKOŁAJ JULITA
20.09.1917–13.01.2004 11.12.1921–03.12.2009
DZIAŁACZ SPOŁECZNY
HONOROWY OBYWATEL m. DUBNO
KTO WYTRWAŁ W MIŁOŚĆ DO KRAJU I NIE ZRZEKŁ SIĘ RODU
TEN NIGDY NIE UMRZE W PAMIĘCI NARODU
О.OŁEŚ

Rok powstania grobu:

Autor projektu:

Igor Chraniuk

Charakter grobu:

mogiła zbiorowa

Rodzaj grobu:

kamienny

Opis elementów grobu:

Podmurówka, płyta oraz pionowy krzyż petlurowski z podstawą wykonane z granitu. Na krzyżu wyryty tryzub i herb rodu Korczak. Podwójna podstawa krzyża z inskrypcją.

Opis otoczenia grobu:

Nota biograficzna:

Działacz społeczny, doktor nauk humanistycznych, dziennikarz, publicysta, badacz twórczości Bohdana Łepkiego.
W okresie od października 1939 do lutego 1945 więzień „czerwonego” terroru (więzienie w Dubnie, Kijowie, Połtawie, Charkowie, na Syberii: Kotłas i Workuta). Od marca 1945 do maja 1953 służba w Wojsku Polskim (9 Zapasowy Pułku Piechoty (Majdanek koło Lublina), następnie 5 Kołobrzeski Pułk Piechoty 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty im. Jarosława Dąbrowskiego). W 1953 zwalnił się ze służby wojskowej celem kontynuowania studiów na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Nauk Filologicznych.
W 1956 – sekretarz Komitetu Organizacyjnego Zjazdu Założycielskiego UTSK, sekretarz redakcji tygodnika ukraińskiego „Nasze Słowo”, założyciel (wspólnie z Olgą Wasylkiw – pierwszym sekretarzem generalnym UTSK) Rady Stypendialnej dla uczniów i studentów pochodzenia ukraińskiego w Polsce.
W 1960 zwolniony przez władze z „Naszego Słowa” z pozbawieniem prawa wykonywania zawodu dziennikarza, przeniesiony na stanowisko korektora w redakcji „Gazety Handlowej”, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w 1972 r.
Autor książek: „Bohdan Łepki – życie i twórczość”, „Dzieje konfliktów polsko-ukraińskich” (obydwie pozycje zostały przetłumaczone na język ukraiński i wydane w Ukrainie), „Zapiski szarego Wołyniaka”, „Paradoksy czasu”, autor artykułów w Encyklopedii Ukrainoznawstwa pod red. W. Kubijowycza, a także artykułów drukowanych pod pseudonimem Mykoła Dubenczuk.
Od 1990 członek rzeczywisty Towarzystwa Naukowego im. T. Szewczenki w Nowym Jorku.
Nagrody: Ogólnoukraińska nagroda literacko-artystyczna im. Braci Bohdana i Łewka Łepkich, Nagroda im. Awenira Kołomyjca,
Odznaka Ministra Obrony Ukrainy „Znak Poszany” (pośmiertnie 2017).
Inicjator odbudowy grobów żołnierzy URL na Cmentarzu Prawosławnym na Woli (Warszawa).
Za wybitny wkład w odrodzenie patriotyzmu i kultury Ziemi Dubieńskiej Rada Miasta Dubna w dniu 30 lipca 1997 r. podjęła uchwałę o uznaniu Mikołaja Siwickiego za Honorowego Obywatela Miasta Dubna.
Zmarł 13 stycznia 2004 roku w Warszawie

Dane cmentarza:

Cmentarz prawosławny na Woli w Warszawie

Województwo: Mazowieckie

Powiat: miasto na prawach powiatu

Gmina: m. st. Warszawa, dzielnica Wola

Adres pocztowy: ul. Wolska 138/140, 01-126 Warszawa

Plan cmentarza

Numer Kwatery, numer alei i grobu:

Kw. 36 – 5 - 15

Opis cmentarza:

Cmentarz prawosławny w Warszawie (ul. Wolska 138/140) to główna nekropolia prawosławna w stolicy Polski. Swym kształtem przypomina prostokąt ulokowany między ulicami: Wolską, Redutową, Pustola i Elekcyjną. Teren cmentarza w momencie jego założenia został podzielony na cztery części (potem dodano piątą), co pozwoliło zorganizować pochówki według hierarchii społecznej zmarłego. Współczesna powierzchnia obiektu to ok. 13,3 ha. Więcej: https://ukrainskanekropolia.org/cmentarz-prawoslawny-na-warszawskiej-woli/

Źródła:

Микола Сивіцький «Записки сірого волиняка», Видавництво ім. Олени Теліги, Київ, 2000р;
Archiwum domowe Anny Chraniuk (z domu Siwicka).