Nicefor Awramenko

Nicefor Awramenko urodził się 22 lutego 1893 r. w mieście Wierchniedniprowsk w guberni jekaterynosławskiej (obecnie – obwód dniepropietrowski) na Ukrainie. W 1912 r. wstąpił do wojska i służył jako saper w Charkowie. W 1916 r. ukończył Mikołajewską szkołę inżynierską w Petersburgu.

Latem 1914 r. walczył na granicy z Prusami Wschodnimi. Został odznaczony krzyżem Świętego Jerzego. Po tym jak został ranny, długi czas przebywał w szpitalu.

Latem 1916 r. jako dowódca roty saperskiej wziął udział w walkach na Wołyniu, w ramach Ofensywie Brusiłowa. Otrzymał Order Anny III stopnia, a potem Order Świętego Jerzego IV stopnia. Po raz drugi został ranny i został otruty gazem.

Od listopada 1917 r. służył w armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 9 lutego 1918 r. był komendantem sztabu Wydzielonego Oddziału Zaporoskiego, od 17 listopada 1918 r. komendantem sztabu Frontu Lewobrzeżnego pod dowództwem pułkownika Petra Bolboczana, a od 22 stycznia 1919 r.  komendantem sztabu Korpusu Zaporoskiego Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej. Uczestnik I Kampanii Zimowej, później szef sztabu 1 Dywizji Zaporoskiej Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. W sierpniu 1920 r. w bitwie pod Klininami (w obecnym obwodzie chmielnickim) został ciężko ranny w prawą rękę i zakończył karierę wojskową. Został internowany w polskim szpitalu.

Mieszkał na emigracji w Polsce. Po ślubie miał troje dzieci. Pracował jako drogowiec na Podlasiu. Długo mieszkał w Poznaniu. Zmarł w 21 września 1973 roku. Pochowany na cmentarzu w Poznaniu na Junikowie. Autor książki „Wspomnienia Zaporożca”.