Ołeksandr Porochowszczykiw

Urodził się w Kijowie. Ukończył Uniwersytet Moskiewski, Pawłowską Szkołę Wojskową oraz Mikołajewską Akademię Sztabu Gen. Po trzyletniej służbie w lejbgwardii w Petersburgu nie przyjął propozycji pracy w kierownictwie Petersburskiego Okręgu Wojskowego. Podjął natomiast pracę adiutanta w Kijowskim Okręgu Wojskowym, aby być – jak pisał z obozu w Kaliszu – wśród swoich ziomków. Po kilku latach służby w Kijowie wszedł do ścisłego d-twa Twierdzy Brzeskiej 4. Okręgu Ochrony Granic, od 1905 r. był d-cą Wojsk Uralskich, od 1909 r. oficerem sztabu do spraw specjalnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego i szefa sztabu dywizji.
Był uczestnikiem I wojny światowej jako d-ca 145. Pułku Nowoczerkaskiego na Froncie Południowo-Wschodnim w stopniu gen. mjr. Po pobycie w szpitalu był przez krótki okres w grupie generałów rezerwowych Sztabu Generalnego armii rosyjskiej.
Po proklamowaniu w 1917 r. URL zgłosił się do organizowanej armii ukraińskiej. Był szefem brygady karabinów maszynowych, 6. Brygady rezerwowej, wykładowcą szkoły oficerskiej w Kamieńcu Podolskim, Stanisławowie i Jaśle, dokąd przeniesiono szkołę w trakcie działań wojennych 1919-1920 r. W listopadzie 1920 r. został wraz ze szkołą umieszczony w obozie w Łańcucie, następnie prze-niesiony do Wadowic i Kalisza. W tym ostatnim obozie był równocześnie wykładowcą wojskowych placówek oświatowych, a mianowicie Szkoły Oficerskiej 3. Dywizji Żelaznej, Akademickich Kursów Sztabu Gen. oraz kursów języków obcych. Równocześnie brał czynny udział w działalności obozowych organizacji społecznych, a zwłaszcza religijnych: Bractwa Cyryla i Metodego oraz Opieki NMP. Na początku 1922 r. na Zjeździe Bractw ze wszystkich obozów, który odbył się w Kaliszu, został wybrany na konsultanta powołanej wówczas Rady Głównej tych Bractw z siedzibą w Kaliszu.
Po rozwiązaniu w 1924 r. obozu mieszkał w powołanej na jego bazie Stanicy Ukraińskiej. W planach mobilizacyjnych z 1927 r. był w składzie oficerów Sztabu Generalnego Armii URL. W latach trzydziestych mieszkał w Jabłonnej k. Warszawy i był nauczycielem języków obcych. Przygotował do druku angielsko- i niemieckojęzyczną wersję pisma naukowo-literackiego „Wyzwolenie Ukrainy” (Wyzwołennia Ukrajiny. Die befreiung Ukraine. Deliverance of Ukraine, Warszawa 1932), redagowanego przez Serhija Sydorenkę.