Walentyna Sołowij

Walentyna z domu Tanasiewicz. Żona sędziego Wiktora Sołowija.
W tragicznym dniu przyszła z 8 letnim synem Jarosławem do siedziby UDK przy ul. Kopernika 13 na spotkanie ze znajomymi uciekinierami z Chełma. Nie była pracownicą UDK. Jeden z 6 napastników, bojówkarzy AK wystrzelił z pistoletu do Walentyny. Ciężko ranną odwieziono do szpitala św. Ducha, gdzie tego samego dnia wieczorem zmarła. Została pochowana na tym cmentarzu koło grobu zastrzelonych pracowników UDK (Relacja Jarosława Sołowija i Bohdana – synów Walentyny.).

Sołowij Wiktor syn Sylwestra (29.11.1891-31.01.1966) — działacz społeczno-polityczny i cerkiewny, arcybiskup Ukraińskiej Autokefalicznej Prawosławnej Cerkwi. Urodził się na Czernihowszczyźnie. Ukończył Nowgorod–Siewierskie Seminarium Duchowne i w 1914 r. prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie I wojny światowej był oficerem artylerzystą armii rosyjskiej. W 1918 r. został sekretarzem Sądu Generalnego URL następnie kapitanem (sotnykiem), dowódcą baterii w korpusie Strzelców Siczowych. W 1920 r. został kierownikiem wydziału prawniczego kancelarii Głównego Atamana Symona Pelury. Od jesieni 1920 r. na emigracji w Polsce. Był prawnym doradcą metropolity Iłariona (Iwana Ohijenki), sekretarzem rządu URL, ministrem sprawiedliwości. W okresie II wojny światowej przebywał na Podlasiu i Chełmszczyźnie. Po wojnie na emigracji w Zachodniej Europie został członkiem Organu Wykonawczego Ukraińskiej Narodowej Rady. Od 1951 r. przewodniczący Zjednoczenia Ukraińców w Australii, duchowny UAPC w Sydney, od 1958 r. – biskup, a od 1965 r. arcybiskup.