Wiktor Kuszcz

Ukończył Junkierską Szkołę Piechoty w Odessie i Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Służbę wojskową początkowo odbywał w Mandżurskim Okręgu Wojskowym. Brał udział w wojnie rosyjsko–japońskiej 1904-1905 r. jako dowódca kompanii, nagrodzony dwoma orderami. Od 1912 roku służył w Pułku Zamojskim jako zastępca dowódcy w stopniu podpułkownika.
Podczas pierwszej wojny światowej oficer sztabu w 4 Syberyjskim korpusie armijnym w stopniu płk.
W armii ukraińskiej od 1918 roku jako oficer oddziału Sztabu Generalnego I Korpusu Wołyńskiego, a potem szef sztabu 13. Dywizji Piechoty. W styczniu 1919 roku oficer Sztabu Generalnego, następnie szef Sztabu 1. Dywizji Wołyńskiej gen. Petra Jaroszewicza, szef Sztabu Zaporoskiej Grupy Wojsk URL dowodzonych przez gen. Włodzimierza Salskiego.
W sierpniu 1919 roku brał udział w ofensywie Wojsk URL wyzwalających Kijów spod okupacji bolszewickiej. W końcu 1919 roku, chory na tyfus przebywał w obozie jenieckim w Wadowicach. Po podpisaniu w kwietniu 1920 roku polsko-ukraińskiej umowy polityczno-wojskowej, został powołany na stanowisko naczelnika wydziału mobilizacyjnego Sztabu Generalnego armii URL, a następnie I Kwatermistrza armii URL, zastępując śmiertelnie rannego gen. Jewhena Myszkowskiego i awansując do stopnia generała chorążego.
Internowany w Polsce przebywał wraz ze Sztabem Armii URL w obozie w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie w obozie w Kaliszu.
W 1923 roku wspólnie z gen. P. Szandrukiem wydawał w obozie w Kaliszu pismo wojskowo-literackie Tabor (Obóz). Należał do grupy wyższych oficerów internowanej armii ukraińskiej, którzy zorganizowali w Kaliszu Ukraińskie Towarzystwo Wojskowo-Historyczne. Po rozwiązaniu obozu w 1924 roku, został zastępcą Prezesa Zarządu zorganizowanej w części obozu Stanicy Ukraińskiej przeznaczonej głównie dla inwalidów wojennych, osób chorych, wdów i dzieci. Od 1928 roku był jej prezesem. Po Drugim Zjeździe Politycznej Emigracji Ukraińskiej w Polsce został członkiem Zarządu Głównego UKC z siedzibą Warszawie.
W 1927 roku na wniosek przedstawicieli Centrum Państwowego URL na wychodźstwie, za zgodą J. Piłsudskiego powołany został w Warszawie tajny sztab ministra spraw wojskowych URL. W. Kuszcz był pierwszym szefem tego sztabu.
Autor licznych publikacji na tematy walk o niepodległość Ukrainy w latach 1917-1920.
Po opuszczeniu obozu w Kaliszu, zamieszkał w Warszawie, początkowo przy ul. Ogrodowej, później przy ul. Grochowskiej, a w 1938 roku w Alejach Niepodległości.
Do wybuchu II wojny światowej był redaktorem naczelnym pisma Tabor wydawanego w Warszawie od 1926 r.