Wołodymyr Bajwenko

Wołodymyr Bajwenko (Władysław Bajwenko, ukr. Володимир Онисимович Байвенко), ukraiński wojskowy, podpułkownik. Po ukończeniu szkoły realnej w Równem wstąpił do Kijowskiej Szkoły Wojskowej. W r. 1906 rozpoczął służbę wojskową w 126 Rylskim Pułku Piechoty w Ostrogu. W r. 1907, po zdaniu egzaminu inżynierskiego w Mikołajowskiej Szkole Wojskowej, przydzielony do 5 batalionu saperów w Kijowie. Kontynuował naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej, którą ukończył w 1913 r. Wraz z wybuchem I wojny światowej trafił na front, a w 1916 r. dostał się do niewoli. Służbę w armii rosyjskiej zakończył w stopniu sztabskapitana.
Po powrocie z niewoli w szeregach armii ukraińskiej. Od marca 1918 r. lotnik 1 Wołyńskiego Dywizjonu Lotniczego. Od 1 listopada 1918 r. pomocnik dowódcy dywizjonu, a od 30 stycznia 1919 r. dowódca 1 Kadrowego Dywizjonu Lotniczego. Od 20 kwietnia 1919 r. kierował oddziałem technicznym inspekcji lotniczej w Armii Czynnej URL; od 1 lipca 1919 r. naczelnik Oddziału 1. Dywizjonu Szkoleniowego Szkoły Lotnictwa URL
1 sierpnia 1919 r. mianowany pomocnikiem dowódcy 1 Kijowskiej Floty Powietrznej Armii Czynnej URL. Od 25 marca 1920 r. w rezerwie oficerskiej Wojskowo-Lotniczego Zarządu Głównego Sztabu Generalnego URL. 8 czerwca 1920 r. zaliczony do korpusu starszych oficerów Oddziału 2. Urzędu Organizacyjnego Zarządu Głównego Sztabu Generalnego URL
Od 1920 r. na emigracji w Polsce, początkowo jako internowany w obozie w Częstochowie. 11 listopada 1920 r. decyzją MSW w Warszawie otrzymał prawo azylu. Jeden z organizatorów i skarbnik częstochowskiego oddziału Ukraińskich Inwalidów Wojennych, a także aktywny uczestnik przedsięwzięć częstochowskiego oddziału Ukraińskiego Komitetu Centralnego.