Wsewołod Zmijenko

Ukończył Junkierską Szkołę Piechoty w Odesie i Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Był uczestnikiem I wojny światowej. Po upadku caratu i powstaniu w Kijowie Ukraińskiej Centralnej Rady i Ukraińskiego Klubu Wojskowego im. Hetmana Pawła Połubotki oraz przeprowadzeniu w Kijowie w maju 1917 roku Ogólnoukraińskiego Zjazdu Wojskowego zalecającego tworzenie narodowej armii ukraińskiej, brał udział w powołaniu jej pierwszych jednostek.
Został szefem sztabu zorganizowanej w Odessie Dywizji Hajdamackiej, po czym komendantem Ukraińskiego Odeskiego Okręgu Wojskowego. W marcu 1918 roku został szefem sztabu 8. Korpusu Chersońskiego, jesienią tego roku dowodził Południowo-Wschodnią grupą wojsk ukraińskich w rejonie Odessy.
Po utworzeniu z jeńców armii austriackiej Korpusu Strzelców Siczowych dowodzonych przez płk. Jewhena Konowalca, został szefem jego sztabu. Od lipca 1919 roku Korpus Strzelców Siczowych, będąc w składzie Armii URL, walczył przeciwko wojskom Denikina, wojskom bolszewickim, a także wojskom polskim. W listopadzie 1919 roku, W. Zmijenko zachorował na tyfus i trafił do niewoli polskiej. Na początku 1920 roku, w rezultacie realizacji polsko-ukraińskiej deklaracji pokojowej z 2 grudnia 1919 roku, brał udział w organizacji jednostek armii ukraińskiej formowanych spośród ukraińskich jeńców wojennych. Został skierowany do Łańcuta, aby objąć funkcję szefa sztabu Dywizji Siczowej (późniejszej 6.) organizowanej przez jej przyszłego dowódcę, wówczas pułkownika – Marka Bezruczkę.
W marcu 1920 roku, ze względu na epidemię tyfusu, wraz z około dwoma tysiącami żołnierzy został skierowany do drugiego punktu organizacyjnego oddziałów ukraińskich w Brześciu n. Bugiem. Po rozpoczęciu Wyprawy Kijowskiej, przebywał wraz z dywizją na froncie w składzie 3. Armii WP. Jako szef sztabu miał duże zasługi w przygotowaniu obrony Zamościa w końcu sierpnia 1920 roku przed zdążającymi pod Warszawę oddziałami armii konnej Budionnego. W ciągu czterech dni i nocy opracowany przez kierowany przez jego sztab plan obrony, realizowany przez kureń (batalion) inżynierski 6. Dywizji, z zaangażowaniem do pracy około pięciu tysięcy mieszkańców Zamościa i okolic, został w pełni wykonany. W tym krótkim czasie udało się stworzyć silną linię obrony, składającą się z zapór z drutu kolczastego i stanowisk karabinów maszynowych do prowadzenia ognia krzyżowego. Umocnienia te wspierane obroną działającymi na jej skrzydłach pozostałymi jednostkami 6. Dywizji spowodowały, że po kilkudniowych walkach armia Budionnego została zmuszona do odwrotu.
Po tej udanej obronie Zamościa 6. Siczowa dywizja została włączona do składu armii URL i brała nadal udział w walkach z wojskami bolszewickimi, aż do podpisania 12 października 1920 roku przez Polskę preliminariów pokojowych z Rosją sowiecką. Po kilkutygodniowych samodzielnych walkach z bolszewikami 21 listopada 1921 roku armia ukraińska wraz 6. Dywizją i jej sztabem została internowana w Polsce. W tym czasie Wsewołoda Zmijenkę awansowano do stopnia generała chorążego. Przebywał on w obozach dla internowanych w Aleksandrowie Kujawskim, w Strzałkowie k. Słupcy i w Szczypiornie k. Kalisza, gdzie był jednym z inicjatorów działalności kulturalno-oświatowej oraz realizatorem systemu szkolenia i doskonalenia w sztuce wojennej żołnierzy i kadry oficerskiej przebywających w obozach. W obozie w Kaliszu należał do grupy stałych wykładowców Akademickich Kursów Sztabu Generalnego Armii URL. Był pierwszym zastępcą przewodniczącego tymczasowego zarządu Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego, powołanego w 1925 roku przy Stanicy Ukraińskiej w Kaliszu., a następnie należał do Kolegium Redakcyjnego Materiałów do historii wojska ukraińskiego „Za derżawnist’” (O państwowość).
W trakcie likwidowania obozów dla internowanych, W. Zmijenko przyjechał w 1923 roku do Warszawy i zamieszkał przy ul. Kruczej.
Po przewrocie majowym, w porozumieniu ze Sztabem Głównym Wojska Polskiego i za zgodą Józefa Piłsudskiego, powołany został tajny sztab ministra spraw wojskowych emigracyjnego rządu URL, który miał swą siedzibę w Warszawie. Wsewołod Zmijenko został kierownikiem sekcji wywiadu i kontrwywiadu.
Równocześnie z pracą w sztabie, aktywnie pracował w ukraińskich organizacjach społecznych. Przez kilka kadencji był członkiem Ukraińskiego Komitetu Centralnego. W marcu 1936 roku został wybrany przewodniczącym Warszawskiego Oddziału UKC, a następnie Ukraińskiego Towarzystwa Wojskowo-Historycznego i członkiem kolegium redakcyjnego jego organu Za Derżawnist´ oraz wojskowego pisma historyczno-wojskowego Tabor. Wchodził w skład Rady Krzyża Symona Petlury.