Herasym Draczenko

Szkołę powszechną ukończył w 1903 r., po czym wyjechał do Kijowa, gdzie ukończył szkołę średnią.
W 1911 roku wstąpił do Junkierskiej Szkoły Piechoty w Czuhujewie, którą ukończył w lipcu 1914 r. w stopniu podporucznika armii rosyjskiej i od razu wyruszył na front austriacki w szeregach 74. Stawropolskiego Pułku Piechoty. 31 listopada 1914 roku dostał się do niewoli austriackiej, w której przebywał do 1918 roku.
Po powrocie z niewoli 27 sierpnia 1918 r. wstąpił do armii ukraińskiej. Został mianowany adiutantem 4. pułku 1. Dywizji Strzelecko-Kozackiej, a na początku września tego roku wyjechał na front bolszewicki.
W listopadzie 1918 r. brał udział w walkach z oddziałami hetmana Pawła Skoropadskiego jako naczelnik wydziału operacyjnego sztabu dywizji. Prawie cały 1919 rok walczył na froncie bolszewickim i denikińskim.
W końcu grudnia 1919 r. został oddelegowany do Polski. Pracował w Sekcji do Spraw Jeńców Wojennych Ukraińskiej Misji Dyplomatycznej w Warszawie. Prowadził intensywne działania w obozach jenieckich w Dąbiu, Wadowicach, Łańcucie i innych związane z naborem oficerów i żołnierzy do armii ukraińskiej przed wyprawą kijowską wiosną 1920 roku. Brał czynny udział w organizowaniu i formowaniu 6. Dywizji Siczowej w Łańcucie i Brześciu, a także innych oddziałów pomocniczych. Po wyjściu 6. Dywizji Siczowej na front kijowski, zgodnie z decyzją władz wojskowych RP, zorganizował z upoważnienia Ukraińskiej Nadzwyczajnej Misji Dyplomatycznej w Warszawie Zborną Stację Powracających Żołnierzy Ukraińskich w Łańcucie i nadzorował przebieg pracy szkoleniowej.
W 1921 r. H. Draczenko został mianowany sotnikiem /kapitanem/ ze starszeństwem od 1 października 1918 roku. Po zawarciu 18 marca 1921 roku traktatu brzeskiego i likwidacji Ukraińskiej Misji Wojskowej pozostał w Warszawie jako osoba prywatna.
W czerwcu 1921 r. poślubił Jadwigę Woźniak. W jesieni tegoż roku rozpoczął studia na Wydziale Finansowo-Ekonomicznym Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie. Dyplom ukończenia studiów uzyskał w październiku 1924 roku. Mieszkał w Milanówku k. Warszawy w willi Solarków.
Po studiach zatrudnił się w firmie ekspedycyjnej “Polski Lloyd” w charakterze pomocnika deklaranta celnego (dane ze stycznia 1928 r.).
W organie prasowym UKC „Za Nezałeżnist’” („O niepodległość”) zamieszczono nekrolog H. Draczenki. Nawiązano w nim do trudnych lat 1923 – 1924, kiedy to emigracja nie była zorganizowana, a ogólne położenie polityczne nie sprzyjało sprawie ukraińskiej. W tych trudnych warunkach rząd URL zdecydował się zachować tradycje państwowe. Utworzony w sierpniu 1923 roku na I Zjeździe delegatów Ukraiński Komitet Centralny, bez żadnych środków przystąpił do pracy organizującej ukraińską emigrację polityczną w Polsce. Niewielu ludzi podtrzymywało wtedy Centrum Państwowe URL w tej trudnej pracy. W śród nich znajdował się Herasym Draczenko. Był wówczas studentem Szkoły Nauk Politycznych. Wywarł pozytywny wpływ na pracę Ukraińskiej Studenckiej Hromady w Warszawie, która była jedną z pierwszych organizacji lojalnie współpracujących z UCK. Uczestniczył w pracy Klubu Ukraińskiego w Warszawie. Był organizatorem pierwszego ukraińskiego chóru w Warszawie i jego dyrygentem.
Zmarł w Warszawie. Pogrzeb odbył się 17 grudnia 1938 r. W pogrzebie wzięły udział ukraińskie organizacje z Zarządem Głównym UKC na czele. Nabożeństwo żałobne i uroczystości pogrzebowe odprawił ks. Martyn Wołkow w asyście dwóch miejscowych księży. Śpiewał chór pod dyrekcją Serhija Sołohuba. Mowę pożegnalną w imieniu Zarządu Głównego UKC wygłosił jego przewodniczący Mikołaj Kowalski.