Wasyl Bidnow

Po ukończeniu szkoły realnej w Chersoniu (1889) podjął naukę w Seminarium Duchownym w Odessie (1889-1896), a następnie, po paruletniej przerwie, w Kijowskiej Akademii Duchownej (1898-1902). Wykładał w Seminarium Duchownym w Astrachaniu (1902-1903) i w Seminarium Duchownym w Jekaterynosławiu (1903-1917). W trakcie pobytu w Jekaterynosławiu (obecnie Dnipro) napisał rozprawę Kościół Prawosławny w Polsce i na Litwie, na podstawie której otrzymał tytuł magistra teologii prawosławnej (1909). Prowadził zajęcia z historii Kościoła prawosławnego, homiletyk; znawca języka niemieckiego, staro-cerkiewno-słowiańskiego, starohebrajskiego i greckiego. Redagował „Lietopis Jekaterinosławskoj uczenoj archiwnoj komissii”, „Dniprowi chwyli”, „Step”, „Wistnyk towarystwa Proswita”.
Podczas pobytu w Jekaterynosławiu aktywnie działał w towarzystwie „Proswita”, w 1909 r. należał do Towarzystwa Ukraińskich Postępowców, a od 1917 r. do Ukraińskiej Partii Socjalistów-Federalistów. 21 kwietnia 1917 r. został wybrany do Ukraińskiej Centralnej Rady.
Od 1 września 1918 r. profesor nadzwyczajny, a potem dziekan Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Ukraińskiego w Kamieńcu Podolskim, był również wykładowcą w Kamienieckim Seminarium Duchownym.
Po klęsce armii ukraińskiej w listopadzie 1920 roku internowany w Polsce. Organizator i rektor Ukraińskiego Uniwersytetu Ludowego w obozie
w Łańcucie, a następnie w Strzałkowie. Współredagował wydawany obozie w Aleksandrowie Kujawskim, a następnie w Szczypiornie, „Relihijno-Naukowyj Wistnyk” (1922-1923), redaktor dwutygodnika „Prawosławna Wołyń” (1922).
W latach 1922-1928 na emigracji w Czechosłowacji. Profesor historii Kościoła w Ukraińskiej Akademii Gospodarczej w Podiebradach i Ukraińskiego Instytutu Pedagogicznego w Pradze. Podczas pobytu w Pradze współorganizator Ukraińskiego Towarzystwa Historyczno-Filologicznego.
Życie nie oszczędziło mu tragedii osobistych. W Czechosłowacji w Wełtawie utonął jego syn Arsen (1904-1928). Natomiast na Ukrainie aresztowano żonę, pisarkę i działaczkę ukraińską Lubow Bidnow (pseud. Ł. Żymajło), pod zarzutem przynależności do Związku Wyzwolenia Ukrainy.
W r. 1928 przyjechał do Warszawy, gdzie od 1 października jako profesor nadzwyczajny kierował katedrą liturgiki i historii powszechnej Kościoła chrześcijańskiego w Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego. Od r. 1930 pełnił funkcję sekretarza Komisji Przekładu Pisma Świętego na język ukraiński w Ukraińskim Instytucie Naukowym w Warszawie. Członek Towarzystwa Naukowego im. T. Szewczenki we Lwowie i Słowiańskiego Towarzystwa Sztuki w Warszawie, uczestnik zjazdów archeologów, bibliotekarzy, etnografów oraz geografów i filologów słowiańskich.
Autor ponad 80 publikacji z zakresu historii Kościoła prawosławnego, ukraińskiej historiografii, literatury i oświaty na Ukrainie, historii Kozaczyzny, a także historii prawa ukraińskiego. Znaczną część prac opublikowała w języku polskim. Podczas wystąpień zachwycał erudycją i wyjątkową pamięcią.
Zmarł w szpitalu św. Rocha w Warszawie.